بعد از آشنایی با دیتا تایپ ها نوبت میرسه به یادگیری کار با متغیرها در پایتون. این درس سنگ بنای نوشتن کدهاتون هست. پس سعی کنید مفاهیم این درس رو با دقت مطالعه کنید. چون از این به بعد به طور مداوم با متغیرها سر و کار دارید.
متغیر یا Variable یکی از مباحث مهم در برنامه نویسیه؛ که در همه دوره های برنامه نویسی بلا استثنا جز مفاهیم اولیه است. مهم نیست کدی که قراره بنویسید راحته یا پیچیده؛ در هرحال لازمه که از variable ها استفاده کنید. قبلا در دوره آموزش مقدمات برنامه نویسی درباره متغیرها با هم صحبت کردیم. اما امروز قراره به طور اختصاصی متغیرها رو در زبان پایتون بررسی کنیم.
اجازه بدید با مفهوم متغیر آشنا بشیم:
زمانی که قصد داریم یک برنامه کامپیوتری بنویسیم؛ لازمه داده‌های ورودی برای برنامه در نظر بگیریم. این داده‌های ورودی رو پردازش کنیم. و در مرحله آخر خروجی نهایی رو تولید کنیم. به طور خلاصه ساختار همه برنامه های کامپیوتری چنین چیزیه. سوال مهم اینه که داده‌های اولیه دریافت شده از ورودی، قراره کجا ذخیره بشن؟! . نتیجه حاصل از پردازش این داده‌ها چطور؟. خروجی تولید شده رو باید کجا ذخیره کرد؟.
در دنیای کامپیوتر هر برنامه برای اجرا مقداری فضا در اختیار داره. که میتونه داده‌های ورودی، نتایج پردازش و خروجی تولید شده رو در این حافظه ذخیره کنه. به عبارتی هر مقداری که در شروع برنامه در اختیار داریم و یا در نتیجه اجرای برنامه بدست میاد در این فضا ذخیره میشه. مثل افراد یک خانواده. مسلما برای دسترسی به این اطلاعات باید از طریق آدرس های حافظه اقدام کنیم. به عنوان مثال مقدار ورودی اول در آدرس 2000 تا 2004 حافظه ذخیره بشه و… . این درحالیه که کار کردن با آدرس ها و به خاطر سپردن اونها برای برنامه نویس واقعا سخته. پس بهتره هر بخش از حافظه که مقداری در خودش جای داده رو با یک اسم بشناسیم و فراخوانی کنیم. این اسم همون مفهوم متغیر در برنامه نویسیه.
تعریف یک متغیر:
برای تعریف یک متغیر لازم نیست اقدام پیچیده ای انجام بدیم. فقط کافیه اسم متغیر و نوع داده ای که قراره در اون ذخیره بشه رو مشخص کنیم. کاربرد اسم متغیر برای سهولت دسترسی به مقدار اون هست. و اگه خاطرتون باشه از درس قبل به خاطر داریم که دیتا تایپ یک مقدار مشخص میکنه برای ذخیره این مقدار در حافظه به چند بیت فضا نیاز داریم؟. بنابراین داریم:
string MyName = “narges”;
این خط کد مشخص میکنه اسم متغیر من MyName هست. دیتا تایپ اون string، و مقدار اون narges هست. میزان فضای مورد نیاز برای ذخیره این متغیر حداقل 6 بایت است.
نکته مهم در تعریف متغیرها اینه که تعیین اسم متغیر دلخواهه. به این معنی که شما آزادید هر اسمی که دوست دارید رو به عنوان اسم متغیر در نظر بگیرید. فقط کافیه نکات زیر رو در نظر داشته باشید.
- اسم متغیر نمیتونه فقط از عدد تشکیل شده باشه یا با عدد شروع بشه.
- استفاده از کلمات رزرو شده در زبان برنامه نویسی (به عنوان مثال main، for و…)، غیر مجازه.
- اسمی که انتخاب می‌کنید نباید شامل کاراکترهای خاص مثل !، @ و… باشه. فقط استفاده از _ مجازه.
- اسم دو متغیر مختلف نمیتونه یکسان باشه.
- اسم متغیر نباید شامل فاصله باشه.
- اسامی متغیرها باید حتما به زبان انگلیسی نوشته بشه.
متغیرها در پایتون:
حالا که با مفهوم متغیر و نحوه معرفی متغیرها آشنا شدیم؛ بهتره کار با متغیرها در پایتون رو بررسی کنیم.
تعریف متغیر در پایتون کاملا مشابه سایر زبان های برنامه نویسیه. به این معنی که لازمه اسم و دیتا تایپ متغیر رو حین تعریف متغیر مشخص کنیم. با این تفاوت که نیازی نیست دیتا تایپ متغیر صراحتا ذکر بشه. بلکه کامپایلر حین مقدار دهی متغیر با توجه به مقدار دیتا تایپ رو مشخص میکنه. به عبارتی داریم:
MyName = “narges”
این خط مشخص میکنه که اسم متغیر MyName، مقدار اون narges و دیتا تایپ متغیر string هست. علاوه بر این در پایتون بر خلاف سایر زبان های برنامه نویسی در انتهای هر دستور از ‘;’ استفاده نمی‌کنیم. بلکه استفاده از اینتر پایان یک دستور در نظر گرفته میشه.
